Tjakkurinn

Þið þekkið söguna um manninn sem var að keyra út á landi. Það sprakk (punkteraði) á bílnum hjá honum. Hann leitaði í bílnum en fann engan tjakk.

Hann ákvað því að ganga á næsta bæ og biðja bóndann að lána sér tjakk. Á leiðinni fór hann að hugsa.

.

.

"Þetta er örugglega einhver afdankaður bóndi sem býr þarna, skapvondur og vitlaus. Ætli hann vilji nokkuð lána mér tjakkinn sinn"?
Á leiðinni að bænum hélt hann áfram að hugsa á sömu lund. Þessum bónda rugludalli er ábyggilega ekkert um það gefið að fá ókunnuga heim á hlað. Hann verður ábyggilega bara pirraður út í mig og neitar að lána mér tjakk.

Á þessum nótum hugsaði okkar maður stöðugt. Hann var orðinn öskuillur þegar hann bankaði á dyrnar á bænum. Þegar saklaus bóndinn kom til dyranna,  öskraði vinurinn áður en bóndinn gat sagt eitt einasta orð.

"Eigðu þennan helv... tjakk þinn bara sjálfur...

.

 

.

Athugasemdir

[Edda Agnarsdóttir, 18.6.2008 kl. 01:25]

Paranojan á fullu!

[Hrönn Sigurðardóttir, 18.6.2008 kl. 06:45]

[Ingibjörg Friðriksdóttir, 18.6.2008 kl. 09:43]

Eitthvað að hugarfarinu hjá þessum.

Erum við alltaf jákvæð?  Nei, tildæmis hélt ég fram á síðustu stundu að þeim tækist að bjarga ísbirnunni.