Af hverju er Guð svona helvíti góður?

Af hverju er Guð svona helvíti góður við mig?

Ég er hálf trúlaus eins og ég segi stundum, en samt er eins og lánið leiki alltaf við mig. Ég blóta, en tel það svo sum ekki neinn löst, blót eru bara orð til að leggja áherslur á mál sitt. Blót er ekki, í mínum augum, neitt til að vanvirða Guð, eða þá sem trúa mjög heitt á hann. Blót eru bara orð.

Ég segi ekki að lífið hafi verið eitt rósabeð hjá mér, en eftir svona helgi sem nú er liðin, þá verð ég að krjúpa á kné (geri það bara í huganum, mér er svo helvíti illi í hnjánum) og þakka fyrir mig.

Ég fór sem sagt út í sveit með litlu kláru konunni minni og þremur litlum stúlkum, barnabörnunum. Pabbi og mamma þeirra fóru í stórborgina að skemmta sér. Sú yngsta er bara eins og hálfs, næsta fyrir ofan er ári eldri og sú elsta 10 ára. Við brölluðum margt saman, smíðuðum brú fyrir lækinn, byrjuðum að hlaða vörðu inn á blettinum (hugsunin er að henda öllu grjóti sem kemur upp úr jörðinni við gróðursetningu í eina vörðu) settum niður nokkrar plöntur og ýmislegt fleira. Ég er reyndar löngu búinn að gleyma hvað þessi litlu kríli þarfnast mikillar athygli og núna á sunnudagskvöldi þegar ég er að skrifa þetta, þá er ég bara gjörsamlega búinn en glaður yfir því að hafa átt svona skemmtilegar stundir með þessum krílum.

Svo í vikunni framundan, seinnipart fimmtudagsins, fer ég að veiða með félögunum. Stund sem mig dreymdi um í vetur þegar norðanbálið geysaði og snjóélin klóruðu rúðurnar.

Það verður æðislegt. Að vaða út í strauminn, við bakkan syndir óðinshani og  sendir mér kveðju, eftir vatnsfletinum fljúga húsendur í hóp eins og mótórhjólagæjar á hringvegi eitt... kvöldsólin speglast í mjúku vatninu og einhvernveginn renn ég saman við þetta allt og veit ekki hvort ég er vatnið eða sólin eða óðinshaninn við árbakkann.

Er von ég spyrji, hvað hef ég gert til að verðskulda þetta allt?