Talandi steinar

Er hægt að segja þeim sem aldrei segir neitt að þegja?

Við segjum oft, steinþegi þú, eða grjóthaltu kj...

Einu sinni rakst ég reyndar á steinvölu sem talaði... ég var á gangi í fjöru og tók hana upp... ætlaði að fleyta kerlingar með henni... var kominn í fleytikerlingastellinguna og var að fara að henda þegar hún hrópaði...

Ekki henda mér, ekki henda mér... ég hætti snarlega við í miðri sveiflu... og leit á svartan steininn í hendi mér... furðu lostinn... og sagði; hva... talandi steinn...

Já, sagði steinninn, ég tala... allir steinar tala... það eru bara ekki allar manneskjur sem geta heyrt í okkur...

Ó, sagði ég... hvernig fólk er það sem getur heyrt ykkur steinana tala...

Það er bara fjólublátt fólk sem getur heyrt í okkur... sagði litla steinvalan...

En ég er ekki fjólublár... sagði ég hálf hneykslaður... jú, vinur minn, þú ert sko fjólublár...

Ég leit á hendur mínar og hrökk við... þær voru fjólubláar... ég stakk steininum í vasann og hljóp að bílnum... móður og másandi settisti ég í bílstjórasætið og leit í spegilinn... var þetta ég?... fjólublátt skelkað andlit... svitastorkið...

...ég vaknaði við það að kötturinn sleikti mig í framan... úff, hvað ég var feginn, þetta var bara draumur...

Ég rölti fram í eldhús á móti rjúkandi kaffiilminum... þar sat ástin mín og drakk morgunkaffið sitt og las blað... horfði á mig og sagði; æi... ertu þá loksins vaknaður kallinn minn, ég vildi ekki vekja þig...

... þú svafst eins og steinn...

.

 

.