Vaknaður einu sinni enn

... rosalega er allt að verða jólalegt í kringum mig... inni eru jólagardínur komnar upp, jólasokkar og seríur, rauð epli í skál... úti er nýfallin mjöll eins og henni hafi verið stráð yfri tréin og húsin til skreytingar...

Dagurinn er að teygja úr sér, rétt nývaknaður... hundurinn hrýtur að sinni alkunnu list... og klukkan á veggnum tifar letilega. Það er pínulítið eins og tíminn hafi hægt á sér í morgunsárið.

Samt er eins og síðustu jól hafi verið í gær.
.

 

.

Eins og þið sjáið þá er einhver værð yfir mér. Mér finnst gott að vita af því að tíminn er ekkert að flýta sér núna. Við ætlum á þessu heimili að steikja Laufabrauð í dag. Ég er spenntur fyrir því. Það hef ég aldrei gert áður þó ég sé örugglega einhver mesti Laufabrauðskall á landinu. Ég get hakkað það í mig eins og kálfur þar til það klárast.

En ég skar út Laufabrauð í denn... með hnífi hjá afa og ömmu. Það var áður en hið stórbrotna Laufabrauðshjól var fundið upp. Á því heimili og í þeirri sveit hétu gardínur ekki gardínur, heldur garðínur...
Í dag ætla ég sem sagt að rifja upp leikni mína með hnífinn og Laufabrauðið.

Ég ætla dagsins að njóta
Fyrst ég er hættur að hrjóta
Í Laufabrauð sker
Á það fæ mér smér
Hjá sjálfum mér svaf ég til fóta
.

.