Ljóðavíma

... nú er ég í einhverjum ljóðaham... mér finnst gaman að taka mér ljóðabók í hönd og fletta henni... oft rekst maður á miklar perlur, svo fallegar að maður fer í vímu... ljóðavímu...

... mér finnst gömlu skáldin flottust... Steinn Steinarr í uppáhaldi, Davíð Stefánsson, Tómas Guðmundsson, Jónas Hallgrímsson og já, Halldór Laxness sem var betra ljóðskáld en skáldsagnahöfundur að mínu mati...

Hér er kvæði eftir einn sem ég nefndi ekki hér að ofan... einhverjir kannast kannski við það aðrir ekki eins og gengur... um hann var sagt;

Hann var mikill persónuleiki, harður og viðkvæmur í senn, opinskár
og meinfyndinn í skáldskap sínum. Hann hafði alltaf mikla samúð
með öllum minni máttar hvort sem það voru dýr eða menn.
Ljóð hans eru  mælsk og ljóðræn og orðfærið er auðskilið.

.

 

 

.

Hér er ljóðið: (reyndar bara fyrra erindið)

Sólskríkjan.

Sú rödd var svo fögur, svo hugljúf og hrein,
sem hljómaði til mín úr dálitlum runni.
Hún sat þar um nætur og söng þar á grein
svo sólfögur ljóð um svo margt sem ég unni,
og kvöld eftir kvöld hóf hún ástarljóð ein -
ó ef að þú vissir hvað mikið hún kunni.

Vitið þið eftir hvern þetta er, án þess að googla?

.

.