Að fara á hausinn

... það eru kannski ekki allir sem vita hvernig orðatiltækið "að fara á hausinn" er tilkomið...

En ég get sagt ykkur það...

Hjá litlum bæ úti á landi er lítið fjall... lítil fjöll eru ýmist kölluð hólar eða hausar...

Í þessum bæ var fjallið kallað haus... þegar fólk var að berjast við fátækt og átti ekkert að borða, var oft gott að labba upp á hausinn og tína fjallagrös og ber... eða þá að nálgast Guð sinn meira og eiga við hann spjall...

Þeir sem voru illa staddir... fóru því á hausinn...

.

 

.

Smáa letrið:

Þessi saga er uppspuni frá fjallsrótum... ekki taka mark á henni... samin sérstaklega fyrir Halldór Tuðara bloggvin.

Lífið

... fátt er hollara ungum drengjum, fyrir utan það að missa móður sína, að missa föður sinn...

Eitthvað á þessa leið hefst Brekkukotsannáll...

Ég skrifaði fyrir margt löngu ritgerð um þessa bók... hef reyndar ekki lesið hana síðan, en þessi setning (fletti ekki upp á því hvort hún er rétt, bara eins og ég man hana) hefur aftur og aftur komið upp í hugann á mér í gegnum tíðina...

.

 

 

.

Einhvern tíman var ég sammála þessu... börn hefðu bara gott af því að bjarga sér upp á eigin spýtur... og kæmust betur af í lífinu... en ég er það ekki lengur... held að ást, umhyggja, stuðningur fleyti börnum lengra...  en auðvitað verða ungar manneskjur að læra að standa á eigin fótum og læra að bjarga sér... en það er hægt að leiðbeina og kenna til að forðast að unga fólkið geri mistök... og hvað er yndislegra en að sjá ungt fólki á beinu brautinni í lífinu... áhugasamt um verkefni sín og geislandi af krafti...

Hef ekki hugmynd um af hverju mér datt þetta í hug núna í morgunsárið...

... skiptir ekki máli...

Þessi dagur er fallegur... ég ætla að njóta hans.