Skrekkurinn

... Var á gangi í sakleysi mínu útí í skógi... sé ég þá ekki hvar liggur Skrekkur í reiðuleysi á bak við mosaklæddan  stein...

Og mig sem alltaf hafði langað svo mikið til að eignast Skrekk... ég horfði í kringum mig, hlustaði eftir hljóðum í skóginum... ekkert heyrðist... nema söngur rauðbrystings í fjarska...

Ég teygði mig í Skrekkinn og tók hann varlega upp... hélt á honum fyrir framan mig og dáðist að honum... hjartað mitt hoppaði af gleði... hann var svo fallegur...

En þá allt í einu heyri ég að rauðbrystingurinn var hættur að syngja... ánamaðkur skreið í skyndi undir fölnað laufblað...

Ég mundi eftir málshættinum; "Þegar rauðbrystingurinn hættir að syngja, ekki syngja"

.

 

.

Ég hélt því niður í mér andanum og sperrti eyrun... skrjáf í laufblöðum stutt frá mér... ég stakk Skrekknum undir peysuna, girti hana í buxurnar og herti að beltið...

Sá ég þá ekki hvar endi á stiga kemur í ljós milli trjáa... fleiri og fleiri stigar birtust... hjartað í mér var hreinlega komið upp í háls... og vildi að ég hlypi af stað... og það geri ég öskrandi.

STIGAMENNNNNNNNNNNN..................................

.

 

.

Ég hljóp  eins og fætur toguðu í gegnum skóginn í átt að sléttunni... ef ég næði þangað þá vissi ég að ég væri hólpinn... vissi að Stigamenn fara aldrei út úr skóginum...

Þeir hlupu á eftir mér og skræktu og veinuðu svo sveið í eyrun... stigaendi slóst í afturendann á mér og ég hélt að leikurinn væri tapaður... en þá allt í einu opnaðist skógurinn og sléttan blasti við...

Ég hljóp samt áfram aðeins lengra, stöðvaði og leit til baka... þarna stóðu Stigamennirnir ógurlegu, fýldir á svip í skógarjaðrinum og steyttu stigum...

En ég, snéri við þá baki og hélt mína leið... hrósaði happi, hjartað hafði sigið niður á sinn stað, ég var hamingjusamur...

Ég hafði sloppið með Skrekkinn...

.

 

.