Hálf hola

... margt er flókið í lífinu... og ekki er alltaf einfalt svar við einföldum spurningum...

... eins og það að grafa hálfa holu... ég hef prufað það... fór í gær út í ausandi rigningu með nýlega malarskóflu, í þeim tilgangi að grafa hálfa holu... ég gróf einn metra ofan í jörðina og mokaði svo aftur ofan í helmingnum af mölinni og moldinni... og þá var eftir hálf hola... ég vissi það, af því að ég hafði í upphafi mokað heila holu og svo minnkað hana um helming rétt á eftir... en þetta vissu náttúrulega ekki aðrir... þeir héldu örugglega að þetta væri bara venjuleg hola... ég varð því að gera tilraun...

... gömul kona gekk hjá, ég kallaði á hana og spurði; hvað er þetta? og benti á hálfu holuna... farðu nú heim til þín vinur og láttu renna af þér; sagði sú gamla. Ég er ekki fullur, svaraði ég að bragði... jæja, vinur allt í lagi... viltu kannski koma inn til mín, ég á heima hérna í græna húsinu hinum megin við götuna.. ég skal hella upp á lútsterkt kaffi og gefa þér kleinur með... nei, nei... ég þarf ekki neitt, nema hvort þú getir sagt mér hvað þetta er; sagði ég örvæntingarfullur og benti á hálfu holuna. Þetta, sagði sú gamla, þetta er hálf hola... ég horfði á hana eins og hún væri frelsarinn sjálfur... stökk á hana og faðmaði... Já! hrópaði ég, þetta er rétt hjá þér gamla kona; en hvernig vissir þú þetta????

... jú, ef þetta væri hola þá væri hún helmingi dýpri... sagði sú gamla, snéri við mér baki og rölti yfir götuna í átt að græna húsinu...

... elding lýsti upp blásvartan himininn, rigningin buldi á mér og rann úr hárlubbanum niður kinnarnar... ... ég tók skófluna, og setti hana upp á öxlina og hélt af stað heim...

... kulda og ánægjuhrollur hríslaðist niður bakið um leið og þrumuhljóðið klauf næturhimininn....